آقای رئیس جمهور

سلام

شما کجای تاریخ را سراغ دارید که مردم ما از حملات ، لطمات و یورش دشمن به خود لرزیده باشند. حتی آن زمان که توزیع نفت در شهر های ما مخاطراتی داشت، به خود نلرزیدند.

اما آن زمان که معاهداتی از قبیل ترکمن چای و 1919 و ... بسته شد، لرزیدند.

شاید از کشف حجاب نلرزیدند و تمام قد در گرماگرم مبارزه ایستادند. اما در جریان کاپیتالاسیون و واگذاری حق قضاوت کنسولی لرزیدند و با رهبری امام دلگرم شدند.

از کشته شدن ها و زخمی شدن به دست ایادی دشمن هرگز نلرزیدند. جانانه از کیان مملکت خویش دفاع کردند و باز نلرزیدند.

اگر می لرزند ، گرمای اعتماد می خواهند ، اعتدال در سخن می خواهند، تدبیر در گفتار هم می خواهند. و امید به این که بزرگانشان خادمشان باشند و نه آتش بیار برای گرم کردنشان. که سید القوم خادمهم

اگر می لرزند به خاطر آنست که چشمشان به لبهای رهبرشان است که فرمود: من به مذاکرات خوش بین نیستم . پس اینها به دنبال آقا هستند که می لرزند.

این لرزیدن به سبب آن نیست که ما از تعامل هراس داریم ! نه ! ما از روباه صفتانی هراس داریم که هر چه قدر کوتاه بیاییم باز جلو تر می آیند.

اگر دسته ای می لزرند ، جهنم نمی خواهند . و اگر جهنمی شوند: الناس علی دین ملوکهم

چرا فقط  طیف مقابل شما بی سوادند و بی شناسنامه و ... !؟

این لرزیدن از هراس و سرما و ترس نیست. این لزرش غیرت دینی در قلوب است که :

  إنما المؤمنون الذین إذا ذکر الله وجلت قلوبهم وإذا تلیت علیهم آیاته زادتهم إیمانا وعلى ربهم یتوکلون.

مؤمنان، همان کسانی اند که چون خدا یاد شود دلهایشان بترسد، و چون آیات او بر آنان خوانده شود بر ایمانشان بیفزاید، و بر پروردگار خود توکّل می کنند  .    آیه دوم از سوره مبارکه انفال