تا حالا اینقدر دقیق به این رابطه تنگاتنگ میان نان و فوتبال فکر کرده بودید؟

دو مقوله ای که گاهگاهی در میان ما که نه، همه آدمهای این روزگار آنقدر حیاتی می شود که یکی را با دیگری مخلوط می کنیم و این میان خوش بحال آنهایی که فوتبال برایشان نان خورش خوبی می شود.

دسته اول که تمام ارتباط را لمس می کنند آنهایی هستند که از راه فوتبال نان می خورند . بدشان هم نیست باشگاه داران و مربیان و آخر کار اگر چیزی ماند به بازیگر بیچاره هم سهمی بدهند که لا اقل بتواند ماشین آخرین سیستمی سفارش بدهد، تا از آن طرف آب برایش بیاورند.

فوتبال برای اینها هم نان است و هم آب. آنها که حتی بعد از آنکه تیم ما حذف می شود، هم قیافه حق به جانب می گیرند و هم و تقاضای قرارداد دوازده میلیون دلاری می کنند. و یا دیگرانی که حتی چپ شدن ماشینشان گردی از ناراحتی بر چهره شان نمی نشاند.

دوم ، گروهی که نه نانی برای خوردن دارند و نه رمقی و نه سر سوزن ذوقی برای دیدن فوتبال و حتی نه حامی محکمی. که حتی اگر برای جمع آوری خورده نانی و یا برگ سبزی از سبدی و یا سطل زباله ای، قلمی خواست اندر احوالاتشان بنگارد محکوم به سرشکستن می گردد.

در مقابل گروهی آنقدر نان دارند ، که ترجیح می دهند به جای اینکه وقت با ارزش شان را تلف کنند و در صف نان بایستند، فوتبال را در ورزشگاه سالوادور به نظاره بنشینند.

برخی هم بر این اعتقادند که فکر نان کن که خربزه آب است و یک لحظه هم از فکر نان سفره امشب شان بیرون نمی آیند و فوتبال را حتی آب هم نمی دانند. چه برسد به نان.

و در مقابل دسته ی دیگری که فوتبال برایشان از نان شب واجب تر شده است .

اندر احولات این دو گروه باید گفت که رندان گروه سابق از واجب شدن فوتبال بر این گروه استفاده وافری می برند. چرا که می گفت تا دیدم بازی تیم ایران شروع شد، پی بردم که باید الان صف نانوایی خلوت باشد. سریع برخواستم و به نزد شاطر شتافتم و بیش از پیش نان خریدم. تا برگشتم هنوز دسته ای خمار گل مسی بودند که در دقیقه 91 به ما زد و فقط باید می گفتند چقدر ما خوب بازی کردیم.

شاید دسته دیگری هم باشند که تا پاسی از شب فوتبال را می بینند و لقمه نانی سحری می خورند و به امید بیدار شدن برای نماز صبح می خوابند و شاید دیگر... .

و از همه مهمتر گروهی که نانشان بیش از همه در کاسه خوش رنگ و لعاب فوتبال خیس می خورد تا آنجا که همان موقع که برزیل گلباران می شود ، زنان و کودکان غزه گلوله باران می شوند.

کاش به خاطر این دو مقوله مهم در زندگی بعضی ها، فیض رمضان و لیالی قدر را از دست ندهیم.